تقریبا 40 درصد از دیابت نوع یک یا دو اگر قند کنترل نشود در نهایت مبتلا به نفروپاتی دیابتی و یا درگیری کلیه ها ناشی از دیابت می شوند.نارسایی کلیه ها معمولا با دفع پروتئین آغاز می شود. حساس ترین روش سنجش آسیب به کلیه از قند خون سنجش پروتئین ادرار است که معمولا به دو صورت انجام می شود یا سنجش ۲۴ ساعته پروتئین ادرار یا سنجش پروتئین ادرار بر اساس میلی گرم کراتین در نمونه صبحگاهی ادرار.
اگر قند خون به صورت مناسب کنترل نباشد بعد از ۱۰ سال از شروع دیابت می تواند منجر به دفع پروتیین در ادرار به مقدار 30 تا 300 میلی گرم (میکروآلبومین یوریا) شود. میکروآلبومینوری یا زمانی می گوییم که دفع پروتئین در ادرار ۲۴ ساعته کمتر از ۳۰۰ میلی گرم باشد. اگر قند خون همچنان کنترل نباشد بعد از ۱۵ سال درگیری کلیه به دفع واضح پروتیین یا ماکرو آلبومینوریا تبدیل می شود. و ماکرو آلبومینوری یا زمان می گوییم که دفع پروتئین و آلبومین در ادرار ۲۴ ساعته بیشتر از ۳۰۰ میلی گرم باشد. اگر دفع پروتئین در ادرار به طور مناسب کنترل نباشد می تواند درنهایت باعث آسیب شدید کلیه ها و نارسایی کلیه و در نهایت از بین رفتن کامل کلیه ها و نیاز به دیالیز شود. مهمترین عاملی که می تواند جلوگیری از پیشرفت آسیب کلیوی در بیماران قند خونی بکنند کنترل مناسب قند، کنترل فشار خون و کنترل چربی های خون است. در کل در دیابت هدف کنترل فشار خون به کمتر از 90/ 140 است اما اگر دفع پروتئین ادراری وجود داشته باشد فشار خون با ید کمتر از 80/130 کنترل شود.