در کل بجز آسیب شریان ها (علل عروقی) و همچنین آسیب های اعصاب پا، سایر فاکتورها نیز در ایجاد زخم پای دیابتی نقش دارند یکی از دیگر فاکتورهای خطر ایجاد زخم پا در بیماران دیابتی، خشکی پوست کف پا و ترک های پوست های ضخیم در کف پا است که اصطلاحا به آن کالوس می‌گویند همچنین دفورمیتی شکل پا و سابقه قبلی زخم پا نیز به عنوان فاکتور خطر ایجاد زخم شناخته می شود.
پیشگیری: به فرد دیابتی حتما توصیه می شود که در هر بار که به منزل می آید و پا را از کفش بیرون می آورد، معاینه کف پاها و بین انگشتان انجام شود همچنین بین انگشتان پا را برای احتمال عفونت های قارچی حتما معاینه کند.
برای پیشگیری از زخم پای دیابتی توصیه می شود که در زمستان جوراب های ضخیم بپوشند تا اجسام خارجی نتوانند بر پوست پا آسیب بزنند. برای گرم کردن پاها در زمستان هرگز پا را به بخاری یا وسایل گرمایشی تماس مستقیم ندهند. همچنین تا حد ممکن کالوس ها و پوستهای ضخیم را بردارند و از کرم های مرطوب کننده برای جلوگیری از ترک کف پا استفاده کنند.

مهمترین قسمت در درمان زخم پای دیابتی برداشته شدن فشار از روی زخم و آن اندام درگیر است که اصطلاحاً به آن off loading گفته می‌شود. گاهی اوقات برای این منظور می توان از انواع cast استفاده کرد. در مواردی که زخم ها عفونت داشته باشند از آنتی بیوتیک های مناسب با صلاحدید پزشک استفاده می شود. از سایر درمان ها برای درمان زخم پای دیابتی استفاده از پانسمان های فشار منفی یا وکیوم است که باعث تحریک ترمیم زخم می شود. همچنین در موارد عفونت با باکتریهای غیر هوازی استفاده از اکسیژن هایپرباریک یا همان اوزون تراپی تا حدودی ممکن است موثر باشد. استفاده از آنتی بیوتیک موضعی مانند پمادهای آنتی بیوتیکی جایگاهی در درمان زخم پای دیابتی ندارد اما پانسمان های آنتی سپتیک که معمولا بر اساس ترکیبات نقره است کمک کننده اند. در ضمن در مواردی که دفورمیتی در پاها وجود دارد استفاده از پاشنه های طبی (wedge) کمک کننده است.